Zeven eigenwijze ottertjes staren je aan vanaf een rots. Een uitnodigende voorkant van een mooi prentenboek. Kleuter en Peuter zitten er klaar voor. Maar eigenlijk zijn die eigenwijze ottertjes helemaal niet zo lief. Er is geen plek op de rots voor die twee lieve ottertjes in het water. Ze moeten weg… Peuter is beledigd en glijdt van de bank af. De Kleuter is te porren voor het “vervolg”. Zijn die ottertjes op de rots nou echt zo lelijk in hun gedrag? We lezen het boek van achter naar voren en nu is het opeens een lief verhaal geworden. De Kleuter vindt het magisch. Hoe kunnen dezelfde zinnen nou iets anders zeggen? Dit gegeven geeft ook ruimte om daar verder over te praten en na te denken. De hersens van de Kleuter maken leuke sprongen. 

De tekeningen zijn rustgevend en op een mooie manier simpel van aard. De ogen van de ottertjes zijn verreweg het meest sprekend, maar met enkele pennenstreken is de lichaamstaal van sommige ottertjes ook “spot-on” weergegeven. 

Een mooi en waardevol verhaal voor (naar mijn mening) iets oudere kinderen. De boodschap komt bij de allerjongste nog niet binnen. De magie dat je het verhaal via twee kanten kan lezen is helaas maar eenmalig. Desalniettemin is het een slim bedacht verhaaltje.