Weer een Poeziehoorn boek! Glitters, Paars, Roze & Unicorn: mooier wordt het niet. De Kleuter is in extase, de Peuter ook aangezien hij alles is wat de Kleuter ook is.

Waar ik in het vorige verhaal (Snoezie Woezie Poeziehoorn) een beetje mijn bedenkingen had over de diepere betekenis van het boek en of dat zou beklijven bij de jonge lezers is het vervolg een puur feestje te noemen. Gewoon een leuk verhaal met daarin weer een geweldige plottwist. Ook met een onderliggende boodschap, maar die ligt er iets minder dik bovenop dan bij het eerste boek.

Met een perfectionistische Kleuter in huis, was er zeker ook wel wat herkenning in de Altijd Perfecte Eenhoorn. Soms best lastig als je alles perfect wilt doen, daar kan je best onzeker van worden.
De Parkiet en de Gekko stelen weer de show met hun grappige rijmelarij. Poezie steelt de show met haar schattigheid. Verwoed aan het schilderen, maar pas tevreden als de imperfectie op het doek zichtbaar kan worden. Waarom is het schilderij dan nu opeens wel goed….? Het is voor de Peuter en de Kleuter om te gillen: Verfbillen!

Gewoonweg een leuk en vermakelijk verhaal en het feit dat er lekker gekliederd mag worden met de verfpot op het einde, verhoogd de feestvreugde aanzienlijk. Moraal van het verhaal: ook als het niet gaat zoals het zou moeten gaan, kan het nog steeds goed uitpakken. Als je jezelf kan zijn, is iedere situatie leuk. Een boek om met veel plezier te lezen en de suikerzoete kleuren doen het gewoon goed bij de Kleuter en de Peuter. Aanrader!