Reportage van Sanne en Sophie: De metaalvissers

14-03-2022

Voor haar nieuwe boek Mot en de metaalvissers ging Sanne Rooseboom samen met Illustratrice Sophie op reportage om het metaalvissen van dichtbij mee te maken. Lees hieronder hun belevingen en ontdek gelijk het verhaal achter Mot en de metaalvissers. Het boek is vanaf 8 april 2022 in alle (online) boekhandels te verkrijgen.

REPORTAGE

Voor me staat een zwart vierkant doosje. Daar zit mijn magneet in. Het doosje is net afgeleverd door de postbode. Het zat in een grotere doos, want er hoort ook een haak bij, handschoenen en een lang, oranje touw. Een beginners-set, stond op de website, een doos voor de beginnende metaalvisser, want dat ben ik. In mijn verhaal heb ik al heel veel hengels uitgeworpen. In mijn hoofd weet ik precies hoe de magneet voelt in mijn hand, hoe hij het water raakt, hoe ik het touw weer omhoog haal. Maar in het écht heb ik nog niet gevist. En nu ik mijn hoofdpersoon Mot een avontuur laat beleven dat begint met een magneet in het water, wil ik dat zelf natuurlijk ook doen.

Ik heb het altijd al fascinerend gevonden, ik geef het metaalvissen (of magneetvissen, het is hetzelfde) niet voor niks een rol in mijn boek. Het idee dat je iets kunt opvissen van de bodem van het kanaal, de gracht, of het meer vind ik geweldig. Iets uit een andere tijd, een schat die in het donker in het water ligt, misschien al jaren. En met een schat bedoel ik geen kluis vol geld of een piratenkist met goudstukken. Alles wat oud is, alles waar je fantasie van aan gaat, is een schat. Mot vindt in mijn boek de eerste keer dat ze gaat vissen een schroef en een mesje. Dat zijn absoluut schatten.

Illustratrice Sophie is vanuit Utrecht met de trein naar Rotterdam gekomen om de magneet uit te proberen. We doen allebei dikke handschoenen aan en gaan aan de rand van het kanaal staan. ‘Ga jij eerst?’ vraagt Sophie.
Ik knik. ‘Een. Twee. Drie!’ Daar gaat mijn magneet, met een dikke plons landt hij in het water.
We weten dat je in sommige gemeenten in Nederland niet mag vissen met je magneet. Er schuilt gevaar op de bodem van sommige grachten en kanalen. Wapens, soms zelfs oude bommen. Maar in mijn Rotterdamse kanaal mag het, en we weten dat we de politie moeten bellen als we iets opvissen dat we niet vertrouwen. Bij Mot mag het natuurlijk al helemaal, want haar wereld heb ik zelf verzonnen. Daar heb je geen mobieltjes, geen internet, wel ouderwetse fabrieken en gemene miljonairs. En in haar wereld bestaat een officiële wet: wat je vindt als visser, mag je houden. Ook als het een duikboot is…

***

Afbeelding Reportage Metaalvissers

Toen alles dichtging tijdens de eerste corona-lockdown, ontdekte ik hoe fijn het was om langs het water achter mijn huis te wandelen. Elke avond liep ik langs de kade, langs de grote zandschepen die ‘s avonds aanmeren, langs de roestige, verlaten boot die altijd tegenover de moskee ligt, soms naar het stokoude stuk van de stad waar de pakhuizen nu woningen zijn. Steeds vaker vielen de hoopjes oud ijzer langs de kade me op tijdens het wandelen. En de fietswrakken en winkelwagentjes die soms onder een boom stonden. Wat was dat? Op een avond kwam ik een man tegen die al dat roest in een karretje aan het laden was. Hij legde me uit dat metaalvissers de grote spullen achterlieten voor de gemeentereiniging. Ze konden niks met een opgeviste brommer of een motorblok. En ze konden niks met dat hele kleine gruis. Alles daartussenin namen ze wél mee. Terwijl ik met hem praatte, begon in mijn hoofd het verhaal van Mot en haar duikboot.

‘Heb je wat?’ vraagt Sophie.
Ik trek het oranje touw langzaam omhoog. Komt er iets mee van de bodem van het kanaal? Teleurgesteld kijk ik naar de onderkant van de magneet. Gruis. Heel veel gruis. Dat is ook ooit iets geweest natuurlijk. Deel van een auto of een schip. Maar het is zó klein gemalen door de tijd en het water, dat er nu weinig aan is.
‘Nu ik!’ Sophie gooit de magneet ver het kanaal in. Samen staren we vol verwachting naar het donkere water.
Ik weet heus wel dat we geen duikboot gaan opvissen zoals Mot doet. Maar ik wil wel íets vinden.
En ja hoor! Als Sophie de hengel omhoog haalt, plakt er een groot ding aan vast. We hebben beet!
‘Wat is het?’ vraag ik.
Sophie trekt het ding los en houdt het in haar handen. ‘Een stok. We hebben een ijzeren stok gevangen!’
Yes.
Daarna volgt nog een rond ding. Dan een soort van schroef en als laatste een stukje fietsslot. Tevreden bergen we het natte touw en de fonkelende magneet weer op. We hebben absoluut schatten gevonden.

***

Benieuwd naar het verhaal van Mot en de metaalvissers?