Olivia en ik
Olivia en ik
Een bijzonder verhaal over een vriendschap die alle tijden overbrugt
Als de geest van de elfjarige Olivia aankomt op begraafplaats Lindeheuvel is Cornelia (zelf overleden in 1891) opgewonden: het is bijna een eeuw geleden sinds er een meisje van haar leeftijd op Lindeheuvel was! Ze is dan ook vastbesloten vriendinnen met dit nieuwe meisje te worden. Olivia is echter helemaal niet blij om op Lindeheuvel te zijn – en dat laat ze merken ook. Hoe Cornelia ook probeert om vriendschap te sluiten, Olivia houdt iets voor haar achter en dat beïnvloedt hun vriendschap. Maar terwijl Cornelia vastbesloten is Olivia te helpen en het geheim van haar vriendin te ontdekken, merkt ze dat ze zelf ook nog een probleem moet oplossen.
Olivia en ik is een origineel verhaal over de vriendschap tussen twee meisjes en hoe liefde zelfs de grenzen tussen leven en dood kan overschrijden.
Leeftijd
Verschijningsdatum
ISBN
Uitvoering
Auteur van dit boek
Joke Reijnders hield op jonge leeftijd heel veel van lezen en schrijven en schreef op de basisschool al verhalen. Ze studeerde mediëvistiek en werkte daarna als freelance journalist en redacteur. Haar eerste kinderboek, Drakenbloed en kamillethee, verscheen in 2008 en was genomineerd voor de Hotze de Roos-prijs. Inmiddels heeft ze meer dan veertig boeken geschreven, voornamelijk voor kinderen, en een aantal voor volwassenen. Ze woont samen met haar man en drie kinderen in Frankrijk.
Dit vinden onze ambassadeurs:
Olivia en ik is een kinderboek dat over het thema dood gaat. Geen zelfhulpboek en ook geen griezelverhaal. Maar een ontroerend en bijzonder verrassend boek over vriendschap, verdriet en persoonlijke groei. En dat allemaal gezien door de ogen van een meisje dat al sinds 1891 overleden is.
Meteen al in het eerste hoofdstuk weet Joke Reijnders je als lezer het verhaal in te trekken. Dat komt voornamelijk omdat het gelijk vragen oproept. Waar speelt het zich af? En in welke tijd? Daardoor wil je dolgraag verder lezen. Gaandeweg het verhaal vallen puzzelstukjes op hun plaats en blijkt dat het verhaal zich afspeelt op een kerkhof en dat de hoofdpersonen overleden zijn.
Dat klinkt luguber en je verwacht misschien dat het om een spannend griezelverhaal gaat, maar niets is minder waar. Hoewel de hoofdpersonen dood zijn, blijkt nog steeds dat niets menselijks hen vreemd is. Zo hebben ze bijvoorbeeld nog steeds menselijke gevoelens. Zo ontmoet Cornelia, die al lang geleden gestorven is ‘nieuwkomer’ Olivia. Ze wil graag vrienden worden, maar Olivia houdt de boot af. Cornelia wil haar nieuwe vriendin dolgraag helpen, zelfs wanneer dat betekent dat ze de hulp van een levend persoon moet inroepen.
Het verhaal gaat dus om herkenbare gevoelens als schuld, spijt, schaamte en vooral ook liefde en vriendschap. Door te kiezen voor de setting van een begraafplaats en zijn bewoners biedt Reijnders een verrassend perspectief op thema’s als dood, verdriet en contact tussen levenden en doden. Daardoor is Olivia en ik een mooi en ontroerend boek dat nog lang in je hoofd blijft hangen.
Een prachtige groene kaft waar 2 meisjes op afgebeeld staan. Duidelijk allebei uit een ander tijdperk. Ik laat me meestal niet verleiden door het lezen van de achterflap en laat het verhaal gewoon binnenkomen. Gewoon kon ik het echter helemaal niet noemen. Ik ben doorheen het verhaal gevlogen. De schrijfstijl van Joke Reijnders is gewoonweg heel verslavend. Ze brengt het verhaal op de Lindeheuvel heel natuurlijk over. Niks luguber, maar met zoveel passie dat maakt dat je wil doorlezen.
Wat als ik de achterflap wel had gelezen? Dan kwam ik te weten dat de Lindeheuvel een begraafplaats is. Waar Cornelia, die gestorven is in 1891, kennis maakt met de pas gestorven 11 jarige Olivia uit onze tijd. Cornelia die bijna een eeuw moest wachten tot er een leeftijdsgenootje bij hen op de heuvel kwam wonen, besluit dat Olivia en zij zeker vriendinnen moeten worden. Maar Olivia is helemaal niet blij om daar te zijn en daar heeft ze ook haar redenen voor. Zij doet alles wat ze kan om het de anderen niet gemakkelijk te maken. Iedereen gaat Cornelia helpen om het verdriet en het geheim van Olivia een plaatsje te geven.
Het verhaal is geschreven vanuit Cornelia haar oogpunt. Voor kinderen is het gemakkelijker om vanuit iemands standpunt mee te gaan in het verhaal. De wil om vrienden te worden is zodanig omschreven dat je als lezers boos wordt als Olivia hier niet direct op ingaat. Je voelt als lezer ook de drang om hulp te bieden. Ik vind de impuls om mee te gaan in het verhaal heel sterk aanwezig. Ondanks dat de materie zwaar is, worden serieuze en grappige episodes met elkaar afgewisseld. Wat je gewoon nog sneller doorheen de bladzijden leidt.
Sterven is altijd moeilijk om met kinderen over te praten. Zeker als het kinderen zijn die vroegtijdig komen te overlijden. Vooral omdat kinderen op die leeftijd horen te spelen, plezier te maken, deugnieterij uit te steken, en ook ruzie moeten maken. Een boek kan dan altijd een groot hulpmiddel zijn om dit thema aan te snijden en bespreekbaar te maken. Niet alleen sterven staat hier als thema … , maar ook het vertellen van geheimen, hulp aanbieden en hulp krijgen en aanvaarden. Alsook vriendschap die die soms onmogelijk lijkt maar toch tot stand kan komen tussen 2 tegenpolen.
Voor mij een van de mooiste boeken die ik dit jaar las.
